Leyla Aydoslu

Hoewel Leyla Aydoslu’s kunstwerken ruimtelijke constructies zijn, ligt haar origine in de schilderkunst. Tijdens haar opleiding verminderde geleidelijk aan haar interesse in de illusionistische mogelijkheden van het platte vlak en ontdekte ze de mogelijkheden van de materie zelf. Door te experimenteren met minder traditionele materialen evolueert haar werk van twee- naar driedimensionaal en kiest ze resoluut voor sculptuur. Wat al duidelijk was bij het schilderen, trekt ze in dit medium eveneens door: Aydoslu werkt niet figuratief, noch bootst ze de werkelijkheid na.

In haar recente evolutie stimuleren begrippen als schaal, continuïteit of eenheid versus veelheid, continuïteit en breuk het ontstaan van haar werken. Al die aspecten zijn dan weer van invloed op de keuze van het materiaal. Bovendien krijgt ze steeds meer de kans om constructies op te bouwen in relatie met architectuur of een hele omgeving. Door die opportuniteiten weekt ze zich verder los van de solitaire, alleenstaande vorm en reflecteert ze meer over relationaliteit tussen haar interventies en de entourage.

Hoe tijdelijk en voorbijgaand de aard van haar ingreep ook is, ze denkt er altijd over na welke soort van dynamiek ze aan een stuk van het stedelijk weefsel wenst te geven.

Voor Coup de Ville realiseert Leyla Aydoslu een ambitieus sculpturaal geheel dat uit verschillende modules bestaat. De verschillende entiteiten maken als sokkel gebruik van de verhogingen en daken in de stedelijke omgeving. De vele aparte sculpturale delen bereiken een visuele eenheid via een centrale constructie. Zoals de functie van het verdwijnpunt in een perspectivische constructie, is de 14 meter hoge toren het panoramische zwaartepunt van het geheel. Het kijkplatform sluit aan bij het verlangen om een alomvattend standpunt te kunnen innemen, maar doet ook denken aan het beruchte panopticum van Jeremy Bentham: de visuele constructie die in gevangenissen gehanteerd wordt om optimale controle te kunnen uitoefenen.

‍