Sofie Muller

Het oeuvre dat Sofie Muller voornamelijk uitbouwt met tekeningen en sculpturen, inspireert zich vaak op verhevigde sociale of emotionele ervaringen. Met haar ingreep voor de tentoonstelling Coup de Ville experimenteert ze voor het eerst met de aantrekking en afstoting van magneten. Ze zitten verborgen in geboetseerde hoofden die, bevestigd aan draden, weerstand bieden aan de zwaartekracht. De onderlinge relationaliteit versterkt door een woekering van prikkeldraad in de kamer, zodat een hecht netwerk van vormen ontstaat.

Hoewel analoog en gebruikmakend van tastbare materialen, staat deze installatie exemplarisch voor de huidige wereld die gekenmerkt wordt door haar virtualiteit met ongrijpbare verbindingen. Fysiek en geografisch bevinden we ons steeds binnen de contouren van een land, terwijl we tegelijk van deze plek ‘ontgrensd’ zijn door middel van het internet. Deze virtuele (wireless) topografie wekt de indruk dat er geen gravitatie meer is. In de sculptuurgeschiedenis werd de zwaarte van sculpturen door Alexander Calder doorbroken met plafondgebonden ‘mobielen’. Voorbij de ogenschijnlijke speelsheid, roepen deze sculpturen vragen op over het gravitatiepunt van massa en vormen. Dit sluit aan bij de interesse van Sofie Muller: het vinden van een evenwichtspunt in ons bestaan. Een punt dus van waaruit men zich kan oriënteren om de wereld te begrijpen.

Een basisconditie om tot inzicht te komen, zit voor de kunstenares in het ongeconditioneerd denken. Daarom gebruikt ze voor de bewerking van de hoofden een fumagetechniek die in haar oeuvre een speciale betekenis heeft. In vroegere sculpturen als ‘Clarysse’, ‘Brandt’, ‘Oscar’ en ‘Jonas’ speelt ze via rooksporen in op het fenomeen van de black-out: een periode van geheugenverlies of verminderd bewustzijn. Het gebruik van rook ontleent ze aan Ray Bradbury’s roman Fahrenheit 451, waarin brandweerlui boeken (kennis en vrije gedachten) verbranden. Het uitwissen van ideeën en censuur – de valkuil van het internet – vormen een bedreiging voor onze samenleving. Men kan de combinatie van hoofden en magnetisme interpreteren als een pleidooi voor het spirituele.

‍