Nadja Marcin

Nadja Verena Marcin is een performancekunstenares. Internationaal erkend als een van de eerste New Genre kunstenaars, focust ze op menselijke gedragingen, elementaire emoties en psychologische reacties gekoppeld aan rollenspelen via video, performance en fotografie. Gevuld met speelse, doortastende beelden, poëtische teksten en zelfgemaakte rekwisieten toont haar werk de dubbelzinnigheden van het constructieve/destructieve potentieel van het menselijke karakter en vaak dialectisch gedrag. Ze confronteert elementaire emoties en laat psychologische mechanismen los. Hierbij onderzoekt ze waarheden over moraal, geschiedenis, gender en politiek in de westerse cultuur.

Enkele decennia na uitspraken van Max Stirner of Friedrich Nietzsche verschijnt op de cover van TIME Magazine op 8 april 1966 de vraag: “Is God dood?” Het eraan verbonden artikel in de grensverleggende golden sixties maakt verontrust – met een retorisch gevoel voor dramatiek – gewag van het groeiende atheïsme in Amerika. Nadja Verena Marcin, die in verschillende van haar performances flirt met gewichtloosheid en de loerende val, wil 47 jaar na deze TIME cover haar lichaam blootstellen aan de zero-gravity ervaring terwijl ze een fragment citeert uit Friedrich Nietzsches tekst over der tolle Mensch (wereldberoemd om de kreet: “God is dood!”) in die fröhlige Wissenschaft een tekst die doorgaat als het manifest van het atheïsme. Marcin scandeert deze tekst vandaag, enigszins ironisch, in een tijdvak dat de gevolgen reflecteert van het verlies van godsdienst. Voor haar is het gewicht van deze tekst in contradictie met de gewichtloosheid die de mens, fysiek en mentaal, kan oproepen. De uitvoering zal bemoeilijkt worden door de endorfine in haar lichaam, een gevolg van de uitbarsting van emotie en enthousiasme welke voortvloeit uit de complete gewichtloosheid.

Nadja Marcin kwam tot dit concept nadat ze in het stadspark van Sint-Niklaas de dakstructuur ontdekte van een muziekkiosk. Ze voert haar performance uit in een klein vliegtuig van Aurora Airspace in Florida tijdens een vijftiental loops met gewichtloosheid via een parabolische vlucht. Ze wordt daarbij gefilmd door twee camera’s. Met ‘Zero Gravity’ wakkert ze de discussie aan over de huidige staat van de humaniteit – in een periode met oneindige mogelijkheden en consumentisme, maar vaak absent van enige diepere oriëntatie. Metaforisch en letterlijk wordt ze een crashtestdummy binnen een hemelse locatie. Op die manier wil ze in deze tijd een aanzet geven om onze balans te herontdekken.

‍