Carlos Aires

Gefascineerd als Carlos Aires is door de religieuze barokkunst, kenmerken zijn vroege werken zich door exuberantie en dramatiek, terwijl hij in zijn recente ontwikkeling een grotere soberheid nastreeft. Wat onveranderd blijft, is zijn aandacht voor details en zijn oog voor de finesse en zeggingskracht van materialen, die gepaard gaan met een minutieuze ambachtelijke afwerking. Het deel van de werkelijkheid dat hem het meest interesseert, blijft eerder de sinistere kant van het bestaan en lokaliseert zich in de schaduw van machtssystemen. Het gebruik van de collage en vooral de cut up-techniek waarmee hij vorm geeft aan zijn inhoud, roept de strategie op van de détournement (de verdraaiing) zoals dit aan het eind van de vijftiger jaren van de vorige eeuw door de Situationistische Internationale (S.I.) als concept werd gelanceerd. Deze revolutionaire stroming, opgericht in Parijs onder impuls van Guy Debord, stelde zich teweeg tegen de vervreemding van de kapitalistische consumptiemaatschappij en inspireerde de opstand van mei ’68.

Vandaag lijkt Spanje te voldoen aan de condities van een pre-revolutionaire fase, zeker als men enkele begrippen opsomt die frequent met dit land geassocieerd worden: overheidsschuld, extreme (jongeren) werkeloosheid, armoedegrens, loonmatiging, Europees noodfonds, sociaal ravijn, indignados. Aires richt zijn aandacht met een subversieve attitude op de materiële en symbolische status van geld en creëert er behangpapier mee. Het verknippen van geld is bij wet verboden. Ondanks het feit dat men geld in zijn materiële gedaante bezit, behoort het in feite toe aan de Nationale Bank van een respectievelijk land. Op papiergeld wordt elke natiestaat steevast gevisualiseerd door een nationale held. Het ideologisch pad dat ze bewandelen, blijkt vaak glibberig of wentelt zich in hebzucht, waardoor de morele status ervan eerder betwistbaar is. Eigengereid bedrijft Carlos Aires zijn persoonlijke variant van de historische kritiek en herschrijft de geschiedenis met behulp van de collage en cut-ups. Onder de noemer ‘Disasters’ voegt hij aan deze ‘helden’ andere gebeurtenissen of figuren toe. Het betreft vrouwen (slachtoffers) of gewoonweg rampen die voortvloeien uit het gevoerde politiek-economisch beleid. De opgeprikte silhouetten verwijzen naar insecten uit het taxidermistisch universum en refereren onomwonden aan de dood.

‍