Stefanos Tsivopoulos

Stefanos Tsivolpoulos evolueert binnen zijn oeuvre van videowerken met improviserende acteurs naar meer filmische producties waarin het beeld domineert op het gebruik van de taal. Wel blijft hij daarbij consequent inspelen op het fenomeen van macht, haar relaties en representaties. Deze thema's verwerkte Tsivopoulos met zin voor humor in zijn film Lost monument die hij op Coup de Ville presenteerde. Hij gaf er zo onrechtstreeks commentaar op verschillende monumenten waarmee de bezoekers geconfronteerd werden bij het afleggen van het tentoonstellingsparcours.

Lost monument verhaalt de zwerftocht van een vier meter hoog, bronzen standbeeld, waarop twee boeren stoten tijdens het bewerken van een akker. Ze slagen er niet in om de sculptuur te identificeren en besluiten om zich van dit onbekende beeld te ontdoen, een handeling die zich verschillende keren herhaalt. Pas aan het eind van de film wordt duidelijk dat het een sculptuur van de voormalige Amerikaanse president Harry Truman (1884-1972) betreft. Hoewel het kunstwerk slechts als een rekwisiet in de video geldt, representeert het wel een cruciaal aspect van de naoorlogse geschiedenis dat als de Truman-doctrine bekend is. Sinds 1963 staat dit bronzen beeld van Truman strategisch in het centrum van de Griekse hoofdstad, bij een driehoek gevormd door de Akropolis, het parlement en het voetbalstadion van Panathinaikos.

Zonder expliciet in te gaan op de Koude Oorlog of de dictatuur onder het Griekse kolonelregime (1967-1973) toonde Tsivopoulos de omgang met een kunstwerk dat als machtssymbool geconcipieerd werd. Ondanks de onmogelijke identificatie van het voorwerp is het verleden door de toevallige opgraving terug tot het bewustzijn gebracht, de herhaaldelijke 'verdringing' die erop volgt ten spijt. Lost monument kon men in deze optiek zien als een allegorie over standbeelden die ter wille van een ideologische functie in de publieke ruimte geplaatst worden.