Marc Bijl

Marc Bijl interpreteert iconen uit de kunst en de populaire cultuur als tekens van (politieke) ideologieën. Hij vermengt of besmet ze met subculturen zoals gothic, punk en anarchisme. Dit resulteert in publieke interventies, sculpturen en installaties die onze kijk op de wereld ondermijnen of juist verscherpen. Voor Coup de Ville legde Marc Bijl een - vanuit een traditioneel artistiek oogpunt - fout beeldenpark aan in de tuin van een privéwoning. Hij gebruikte daarvoor decoratieve sculpturen die in grote oplage in tuincentra worden verkocht. Het pastorale en feeërieke geluk, dat dit soort beelden oproept, verstoorde de kunstenaar echter radicaal door ze te besmeuren. Met zijn agressieve ingreep, die de provocerende handelingen van de straatcultuur opriep, schoof hij het publieke in het private domein.

Wat zo ontstond, was een installatie die de sfeer van een gevandaliseerde stedelijke ruïne opriep. Het was een beeldenkerkhof waarin op een ironische wijze de link werd gelegd met steden in verval en het toerisme op beroemde kerkhoven vol luisterrijke grafmonumenten. Denk maar aan de beroemde Parijse dodenstad Père-Lachaise die een populaire topattractie is en een absolute must see voor citytrippers en erfgoedtoeristen. We gaan er op bedevaart naar de graven van bekende doden, zoals Jim Morrison en Oscar Wilde, en vereren er de helden van onze moderne cultuur als nieuwe goden. De keerzijde van dit fetisjisme is echter de toenemende mate van diefstal en vernieling van grafornamenten. Van hieruit werd er gewezen op de interessante confrontatie die zich in de installatie van Marc Bijl ontwikkelde tussen deze romantische idolatrie, het vandalisme en de ondergraving van onze maatschappij door de kunstenaar. De ingreep van Bijl sloot ook aan bij de problematiek van de herbestemming van oude kerkhoven: zij worden tegenwoordig opgeruimd en vervangen door parkings of beeldenparken waardoor ze hun originele betekenis verliezen.