K1 & K2 Etalageproject Ine Kools en Rio Staelens

De sculpturen van Ine Kools nemen doorgaans de vorm aan van in-situ installaties op maat van een menselijk lichaam. Ze doet daarbij geen aanpassingen aan de ruimte maar integreert een architecturale structuur die de kijkrichtingen en circulatie van bezoekers stuurt. Vaste en manipuleerbare elementen zetten een parcours uit dat anticipeert op een bewegingschoreografie: je slaat lamellen om of verschuift metalen frames in richtingen die Ine zorgvuldig kiest. Haar ervaring van sculptuur als een lichamelijke interactie met materialen en ruimte geeft ze door aan bezoekers die haar werk in beweging zetten of zelfs animeren, ‘tot leven wekken’.

Voor K1 experimenteerde Ine met de maquette als eigenstandig kunstwerk. Net zoals in een vitrine kan je in een maquette alleen maar naar binnen kijken. Je kan er niet in. Je bent overgeleverd aan fantasie en kleine ‘shocks’ die je in het kijken doen verlustigen: plaaster en metaal waarin lassen en vijlsporen zichtbaar zijn of kleine gordijntjes van transparant PVC die door fijne touwen in plooien zijn gesnoerd. Een metalen frame verhoogt de maquette licht en laat toe dat het plexiglas, verzonken in de plaaster, een helgroene gloed legt op de vloerplaat van de vitrine: een extra vide die een gesloten en tegelijkertijd in gedachten doorwaadbare ruimte suggereert.

Ine nodigde de toevallige passant van de vitrine uit om halt te houden en zich voor zijn wandeling in de maquette aan zijn verbeeldingskracht over te geven.

‍

Het lijkt er wel op alsof kunstenares Rio Staelens vertrekt van de vraag: ‘Hoe kan je vreugde in een kunstwerk vangen’? In de K2-etalage presenteerde ze zo’n levenslustige print uit haar reeks ‘Chance Meeting (with Ray)’. ‘Ray’ staat voor (licht)straal en letterlijk betekent fotografie: ‘schrijven met licht’? Het staat buiten kijf dat Man Ray (1890-1976) het meest inventief omging met dat medium fotografie en Rio deelt diezelfde drang tot experiment. Om tot een beeld te komen vertrekt ze van gevonden karton dat ze kleurrijk beschildert, vervolgens verknipt om er ruimtelijke vormen mee te maken. Die basreliëfs belicht ze en met behulp van een grootformaatcamera maakt ze een analoog beeld. Rio is gefascineerd door de organische of kleurrijke taal van tapijten, glasramen en kunstenaars als Jean Arp, Barbara Hepworth en Henri Matisse. De K2-etalage werd zo voorzien van een eigen versie van de ‘Ode an die Freude’.

‍