Wim Wauman

° België 1976

leeft en werkt in Sint-Niklaas — België

Wim Wauman nam deel aan Coup de Ville 2016. Deze tekst verscheen in de catalogus.

Van fotograaf naar ambachtelijke fineerbewerker. Van ‘mise-en-scène’ voor een stilleven naar ruimtelijke interventie waarin we vrij bewegen. Wim Wauman legde de voorbije jaren een indrukwekkend parcours af. Vanaf 2008 ensceneert hij stillevens die hij jaren later nauwgezet schikt in een optisch netwerk van verschillende houttexturen. Daaruit groeit de reeks ‘Paraphernalia’, waarvoor hij ‘inspirerende’ objecten van kunstenaars verzamelt als ingrediënten voor zijn composities (2013). In de reeks ‘False Friends’ maken die objecten geleidelijk plaats voor een uitgekiende, geometrische scenografie van texturen, licht en schaduw (2015).

Wauman tekent lijnen, speelt met sculpturale vormen en maakt bas-reliëfs uit fineer.

Tussendoor bouwt hij een houten kast op zo’n manier om dat een ruimtelijke puzzel ontstaat, gevuld met getekende lijnen, houten vlakken en zorgvuldig gekozen voorwerpen. Daarmee realiseert hij voor het eerst een driedimensionaal werk om autonoom te exposeren en niet langer om het te fotograferen. De verschuivende interesse van twee- naar driedimensionaliteit en de bevredigende verkenning van nieuwe materialen en fineertechniek doen hem besluiten om een doctoraat in de kunsten aan te vatten met ‘ambachtelijkheid’ als onderzoeksdomein. Via zijn werk wil hij de schijnbare tegenstelling tussen denken en maken opnieuw verzoenen.

Wanneer ‘Meubilering Bosteels’ in Sint- Niklaas na drie generaties geen opvolging heeft, gaat Wauman bij hen in de leer om een deel van de vakkennis en resterende rijkdom aan materialen te recupereren. Voor Coup de Ville gebruikt Wauman de winkelruimte als setting voor twee ambitieuze ruimtelijke projecten. Een kleine, laterale vitrine wordt omgebouwd tot een diorama met artefacten gerecycleerd uit de voormalige meubelzaak. De hoofdruimte van het winkelpand wordt gedomineerd door een manshoge, halfopen constructie. Naar de pre-industriële traditie in de kunst mag men gewagen van een ‘meesterproef’. Alle elementen die hij de laatste jaar tot ontwikkeling bracht, worden erin gesynthetiseerd. Het naadloos en zuinig aanbrengen van het dunne fineerhout, het loopje dat hij neemt met de perspectivische leer, de (ruimtelijke) trompe l’oeil-effecten en de opbouw van een eigen narratief via de gekozen objecten. Het geheel is een rebus die vraagt om ontcijfering. In zijn recente werk verwerkte Wauman uitdrukkingen zoals ‘het betalen van leergeld’ of ‘de handdoek in de ring gooien’. Ze verwijzen naar hemzelf, de teloorgang van de meubelzaak en richtlijnen die gebruikt worden in de ambachtelijke wereld.