SYLVIE DE MEERLEER

° België 1986

leeft en werkt in Brugge — België

Sylvie De Meerleer nam deel aan Coup de Ville 2016. Deze tekst verscheen in de catalogus.

Tekenen geeft een directe weerspiegeling van het intieme en mentale proces van de kunstenaar. Aarzelingen, toevalligheden en vergissingen laten sporen achter. Niets blijft verborgen. De puurheid van het medium levert een fragiel resultaat op. Wat zich onder de huid afspeelt, is ook datgene wat Sylvie De Meerleer in haar tekeningen vastlegt.

Ze bevraagt de grafische lijn, de textuur, de drager en de presentatiewijze als bouwstenen van het medium. Dat onderzoek breidt ze uit met sculpturale ingrepen zoals transparante varianten van tekeningen vouwen en op elkaar naaien. Of ze snijdt tekeningen uit en plaatst
ze voor elkaar om een beeld te vervolledigen. Soms werkt De Meerleer met gevonden beeldmateriaal. Illustratief daarvoor is haar keuze voor stills uit pornografische films. Haar aandacht gaat naar beelden met volumes en sierlijke houdingen. Ze zoekt naar de psychologie van de personages en vraagt zich af of er in deze confronterende beelden momenten van zachtheid en intimiteit te vinden zijn. Andere 

beelden krijgen vorm door de mogelijkheden van het tekenmateriaal te benutten. Dan komt ze tot een abstracte weergave van lijnen en punten, die zich richten op de energie die vrijkomt tijdens het werkproces.

In de tentoonstelling Coup de Ville combineert Sylvie De Meerleer bestaande tekeningen met een nieuw werk waarin ze haar onderzoek naar tederheid, intimiteit en het tactiele verder- zet. Ze gaat terug naar een jeugdherinnering waarin ze haar lichamelijkheid voor het eerst bewust ervaarde. Alvorens ze als kind insliep, tekende haar moeder regelmatig figuurtjes op haar ontblote rug. De uitdaging bestond erin om een evenwicht te vinden tussen geestelijke alertheid en genietend wegdeemsteren. Wanneer ze wist te raden wat er getekend was: een vierkant, hartje, zon, regen, hagel... werd ze beloond met een bijkomende tekening. Nooit lieten die zachte graveringen een fysiek of tastbaar spoor na, de tekeningen zijn altijd onzichtbaar gebleven. Het zijn gewaarwordingen, een cultuur die niet tastbaar is.

Omdat dergelijke ervaringen oproepen bijna onmogelijk lijkt opteert de kunstenares voor een videowerk en een wekelijkse performance waarbij ze in een besloten kamer de rug van geïnteresseerden zal betekenen. In haar zoektocht naar het belang van tactiliteit en intimiteit herneemt ze een jeugdherinnering en verspreidt die onder andere mensen.