Krisztina Fazekas-Kielbassa

° Boedapest, Hongarije 1977

leeft en werkt in Düsseldorf — Duitsland

Krisztina Fazekas-Kielbassa nam deel aan Coup de Ville 2013. Deze tekst verscheen in de catalogus.

Wanneer schrijver Georges Perec voor het huis, Rue Vilin nr. 24 in Parijs, staat waar hij eens woonde, merkt hij op: “Je ne suis pas rentré.” Buiten voor de deur staand is hij dus niet letterlijk naar binnen gegaan, maar uit de ondertoon in zijn geheel oeuvre kan men afleiden dat hij ‘nooit is thuisgekomen’. Vele werken van Krisztina Fazekas-Kielbassa cirkelen rond de gelaagde betekenis van ‘thuiskomen’ en zoomen in op de complexe relatie tussen moeder en kind. ‘Mater Matters’ is een lang-lopend artistiek project waarin de kunstenares deze relatie via solitaire werken, accrochages en ruimtelijke ingrepen tot uitdrukking brengt.

Om zich te kunnen inleven in haar vertrekpunt, dienen enkele biografische gegevens aangereikt te worden. Zo leefden de ouders van Krisztina in het communistische Boedapest weliswaar gescheiden, maar slechts door het optrekken van een muurtje in hun woonst. Het tumult van de lichamelijke mishandeling door haar moeder bleef hoorbaar aan de andere zijde van deze muur en werd door haar vader als bewijs op tape gedocumenteerd. Dit materiaal leidde echter niet tot corrigerende actie, maar verankerde zich in passiviteit of verwaarlozing, een andere vorm van mishandeling. De complexiteit van deze moederkindrelatie vergroot door het feit dat Krisztina eveneens tal van plezierige herinneringen overhoudt aan haar moeder, waardoor het geen eenzijdig personage is geworden. Gezien er toentertijd geen diagnose werd gesteld in de (onbestaande) mentale ziekenzorg en ze snel begon te dementeren, schijnt haar moeder curieus genoeg ontslagen te zijn van verantwoordelijkheid, dit door het gebrek aan herinneringen.

Welke strategie of rituele handeling de kunstenares ook uitprobeert, haar ‘Memories to bury’ blijven blessures uit haar kindertijd die zich onmogelijk laten uitwissen. Ze laten zich moeilijk materialiseren, inkapselen of bevriezen. Zo ontstaat een zoektocht in de fantasieruimte die de kunst haar laat en die haar uitdaagt voorbij de technische beheersing van een bepaald medium – foto of video – te komen. Iets wat op zich niet uitzonderlijk is in de kunst – het lijkt er in tegenstelling zelfs kenmerkend voor te zijn: het realiseren van een beeld of ervaring welke het illustratieve niveau overstijgt. Een andere opening vond de kunstenares recent via haar eigen kind. Voor het eerst voegt ze – als een spiegeling van haar vader – geluidstapes toe waar de euforie van haar spelende zoon op te horen is.