Karen Sargsyan

° Jerevan, Armenië 1973

leeft en werkt in Amsterdam — Nederland

Karen Sargsyan nam deel aan Coup de Ville 2013. Deze tekst verscheen in de catalogus.

Wat onmiddellijk de aandacht trekt, is Karen Sargsyans materiaalgebruik. Niet dat papier zo uitzonderlijk is, wel het feit dat hij dit materiaal als basis gebruikt om er levensgrote, kinetische sculpturen mee tot stand te brengen. In het kielzog van de kubisten, dadaïsten en surrealisten knipt, plooit en vouwt Sargsyan dit materiaal tot verrassend expressieve en detailrijke driedimensionale vormen. Merkwaardig is dat Sargsyan zijn techniek volledig ontwikkelde als autodidact en zijn vertrekpunt voortkomt uit de nood om vorm te geven aan de manier waarop hij de werkelijkheid analyseert. Pas later zocht hij aansluiting met de kunstwereld en volgde een academische opleiding.

Met insnijdingen, uitwaaieringen en overkragingen creëert Sargsyan personages die dynamisch in de ruimte bengelen. Door gebruik te maken van beweging, kleur en geluid stromen de frivoliteit en levensvreugde naar de toeschouwer toe. Sommigen zullen hun zintuigen en geest laten verdoven door de verleiding van het spektakel. Wie daarentegen aandachtiger kijkt, merkt dat die onbesuisde lichtheid slechts een laag van zijn getheatraliseerde wereld is. Bepaalde kleuren verwijzen ook naar bloed, koppen zijn afgekapt en lichaamsdelen blijken verminkt. De speelse atmosfeer die wordt opgeroepen, blijft niet lang hangen in humor of technisch effect, en heeft duidelijk een ontluisterende kant.

Door zijn kritische ingesteldheid en persoonlijke achtergrond verwijst Karen Sargsyan in zijn werk vaak naar de onderdrukking en de beperkingen onder het communisme in zijn geboorteland Armenië en andere totalitaire regimes. Het geluid dat hij voor de installatie ‘Ode’ gebruikt, is van Vizovsky – een acteur, dichter en zanger van wie de teksten en muziek een doorn in het oog van het politieke establishment waren. Zijn carrousel van figuren stelt onderdrukten voor. Een rebelse club waarmee Sargsyan subtiel verwijst naar onvrijheid en dissidentie. Door zijn overdrijvingstactiek ontstaat een aparte lichaamscanon die als stijlfiguur aansluiting vindt bij de groteske. Sargsyan voelt zich dan ook geïnspireerd door schrijvers als Fjodor Dostojevski en François Rabelais.