HANNES VAN SEVEREN

° Gent, België 1973

leeft en werkt in Gent — België

Hannes Van Severen nam deel aan Coup de Ville 2010. Deze tekst verscheen  in de catalogus .

Hannes Van Severen maakt in zijn werk een verbinding tussen realiteit en verbeelding. De kusntenaar vertrekt van een bestaand gebruiksvoorwerp, doorgaans een meubelstuk, dat hij vervormt en verandert. Op die manier berooft hij het voorwerp van zijn oorspronkelijke functionaliteit en laat hij de esthetische waarde primeren. De oorspronkelijke doelmatigheid van het gebruiksvoorwerp overheerst dus niet langer, maar zijn werken blijven wel visueel refereren aan hun origineel.

Met deze paradoxale constructie schept Hannes Van Severen een fictieve beeldenwereld met alternatieve inhoudelijke betekenissen en mogelijkheden. De toeschouwer moet loskomen van het verklarende en zijn fantasie vrij spel geven. In combinatie met de persoonlijke beleving van de kijker ontstaat er een rijkere dimensie van de beleefde realiteit, met nieuwe lezingen en interpretaties ten aanzien van wat ogenschijnlijk evident is. Via deze vervorming wil Van Severen onze herkenning doorbreken, de vanzelfsprekendheid van onze realiteit in vraag stellen en de absurditeit rond ons tonen. Net zoals de kubisten en surrealisten coupeert en herschikt de kunstenaar een bestaande realiteit waardoor hij als een saboteur van de vanzelfsprekendheid omschreven kan worden.

Op Coup de Ville realiseert Hannes Van Severe een dubbele houten wenteltrap in een woonkamer en presenteert hij een betonnen versie in de openlucht. Zoals de meubelstukken waarvan hij gebruikmaakt, zijn trappen constructies die deel uitmaken van onze dagelijkse omgang met de dingen. Toch zijn ze slechts gedeeltelijk zichtbaar door hun verhulling in de omringende architectuur. Daardoor ontsnapt hun ingenieusheid ons vaak, terwijl ze passages zijn die een gegeven ruimte met grote efficiëntie maximaal benutten. Deze vormen isoleert de kunstenaar uit hun vertrouwde context en laat ze als zelfstandig object in de ruimte staan. De trap wordt op die manier een 'klassieke' sculptuur die zich een weg in de ruimte baant.